2 sierpnia — Uroczystość Matki Boskiej Anielskiej i Objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia

„Oznaj­mi­łem Imię Two­je [Ojcze] ludziom, któ­rych mi dałeś ze świa­ta. Twoi byli i Mnie ich dałeś, i sło­wa Two­je zacho­wa­li. Teraz pozna­li, że wszyst­ko, coś Mi dał, od Cie­bie jest, albo­wiem dałem im sło­wa, któ­reś Ty Mnie dał; i oni przy­ję­li je i pozna­li praw­dzi­wie, żem od Cie­bie wyszedł, i uwie­rzy­li, żeś Ty Mnie posłał.” Jana 17, 6–8.

Dzi­siej­szy dzień jest wyjąt­ko­wym w kalen­da­rzu litur­gicz­nym maria­wi­tów. Kie­ru­je on bowiem myśli ku wyda­rze­niom, któ­re mia­ły miej­sce dokład­nie 115 lat temu w Płoc­ku. Wów­czas mat­ka Maria Fran­cisz­ka Kozłow­ska otrzy­mu­je obja­wie­nie mówią­ce o wiel­kim Miło­sier­dziu Boga. Pomi­mo tego, że Świat prze­sta­je odda­wać cześć swo­je­mu Stwo­rzy­cie­lo­wi i pła­wi się w grze­chu, Bóg – w nie­wy­po­wie­dzia­nej czu­ło­ści – obej­mu­je go Swo­im Miło­sier­dziem i  mówi: ado­ruj­cie Ser­ce Moje uta­jo­ne w Prze­naj­święt­szym Sakra­men­cie — to ura­tu­je Ludz­kość.

Wezwa­nie do ado­ra­cji i bła­ga­nia o Miło­sier­dzie dla Świa­ta jest fun­da­men­tal­nym prze­sła­niem Obja­wie­nia Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia. To nie­ustan­ne dąże­nie ku temu, aby Zie­mia sta­ła się odbi­ciem Nie­ba. To for­ma­cja zmie­rza­ją­ca ku odkry­ciu oso­bi­ste­go powo­ła­nia i odczy­ta­nia w nim Woli Bożej – aby wypeł­ni­ła się ona nad nami, w nas i przez nas. To uczy­nie­nie zadość sło­wom Chry­stu­sa Pana: Ojcze nasz… święć się Imię Two­je… jako w Nie­bie tak i na Zie­mi.

Rola Maryi Pan­ny w Dzie­le Wiel­kie­go Miło­sier­dzia jest zna­mien­na. Bóg uka­zu­je Ją jako szcze­gól­ną opie­kun­kę prze­ciw­sta­wia­jąc tym samym Jej Świę­tość isto­to­wej grzesz­no­ści Sza­ta­na. Jest Bogu­ro­dzi­ca Przed­mu­rzem i Walecz­ną Het­man­ką, któ­ra nie­ustan­nie bro­ni Dzie­ła Boże­go przed nie­ustan­ny­mi ata­ka­mi sił pie­kiel­nych.

Dzi­siaj, po 115 latach, wezwa­nie Chry­stu­sa: ado­ruj­cie Ser­ce Moje… jest wciąż żywe i jak­że aktu­al­ne. Świat, zamiast podą­żać ku Nie­bu, zatrzy­mu­je swe myśli i swo­je dzia­ła­nie na Zie­mi. Prze­sta­je ufać Bogu i bez­wied­nie odda­je sie­bie na posłu­gę sił demo­nicz­nych. Bóg jed­nak – pomi­mo naszej nie­wier­no­ści i ułom­no­ści — nie pozo­sta­wia Świa­ta ku zgu­bie, lecz daje mu Dzie­ło Wiel­kie­go Miło­sier­dzia, aby peł­ni­ła się Wola Boża na Zie­mi, tak dosko­na­le jak wypeł­nia się ona dosko­na­le w Nie­bie. Mary­ja Nie­po­ka­la­na, ta, któ­rą nazy­wa­my Kró­lo­wą Anio­łów, jest wciąż naszą nie­usta­ją­cą Wspo­mo­ży­ciel­ką na ścież­ce, któ­rą wyzna­czył Bóg dając obja­wie­nia o Swo­im Miło­sier­dziu. A ponie­waż Świat potrze­bu­je Miło­sier­dzia i Miło­ści, Kościół potrze­bu­je każ­de­go i każ­dej z nas, aby­śmy ado­ro­wa­li Boga uta­jo­ne­go w Sakra­men­cie Ołta­rza i świad­czy­li o Jego Miło­sier­dziu i Miło­ści.

Lek­cja: Apo­ka­lip­sa 12, 1–10; Ewan­ge­lia: Jana 17, 1–8; Ostat­nia Ewan­ge­lia: Jana 1, 1–15.

“Widzia­łam Spra­wie­dli­wość Boską wymie­rzo­ną na uka­ra­nie świa­ta i Miło­sier­dzie dają­ce giną­ce­mu świa­tu, jako ostat­ni ratu­nek, Cześć Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu i Pomoc Maryi” św. Maria Fran­cisz­ka Kozłow­ska, „Dzie­ło Wiel­kie­go Miło­sier­dzia”, Płock 2002, s. 5.

:: MARIAWITYZM