Koronka do Miłosierdzia Bożego u mariawitów

Witam! Mam pyta­nie doty­czą­ce maria­wic­kiej koron­ki do Miło­sier­dzia Boże­go. Chcia­łem zapy­tać na czym ona pole­ga, jak się ją odma­wia i jak ona powsta­ła. Czy w Dzie­le Wiel­kie­go Miło­sier­dzia znaj­du­je się wzmian­ka o tej koron­ce? Czy św. Maria Fran­cisz­ka mia­ła ją podyk­to­wa­ną od Jezu­sa? Czy sio­stra Fau­sty­na mogła znać koron­kę maria­wic­ką?

Dro­gi Bra­cie

Według tra­dy­cji maria­wic­kiej koron­ka do Miło­sier­dzia Boże­go zosta­ła uło­żo­na przez św. Marię Fran­cisz­kę Kozłow­ską. Trud­no dziś odpo­wie­dzieć na pyta­nie, czy zosta­ła ona dana Zało­ży­ciel­ce na dro­dze obja­wie­nia. Nie mniej jed­nak jej treść kore­spon­du­je z Obja­wie­nia­mi Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia. Koron­kę maria­wic­ką może odma­wiać każ­dy, bez wzglę­du na przy­na­leż­ność kon­fe­syj­ną, kto czu­je potrze­bę modli­twy w tej wła­śnie for­mie. Odma­wia się ją na różań­cu w nastę­pu­ją­cym porząd­ku: na dużych pacior­kach: „Jezu ukry­ty w Prze­naj­święt­szym Sakra­men­cie, któ­re­go Ser­ce peł­ne jest Miło­ści dla wszyst­kich i Miło­sier­dzia dla grzesz­ni­ków, racz wysłu­chać modli­twy nasze, i udziel nam i całe­mu świa­tu łaskę Miło­sier­dzia, o któ­rą Cię pokor­nie bła­ga­my przez Ser­ce Nie­po­ka­la­nej Mat­ki Two­jej Maryi Dzie­wi­cy i Ser­ce bł. Marii Fran­cisz­ki”; na małych pacior­kach: „O mój Jezu – Miło­sier­dzia!”; na zakoń­cze­nie: Ojcze nasz…, Zdro­waś Mary­jo…, 3 Chwa­ła Ojcu… Nale­ży pod­kre­ślić, że wstaw­ka „i Ser­ce bł. Marii Fran­cisz­ki” zosta­ła doda­na po 1925 roku.

Odno­śnie s. Fau­sty­ny Kowal­skiej nie moż­na potwier­dzić, ani zaprze­czyć jej zna­jo­mo­ści maria­wic­kiej Koron­ki do Miło­sier­dzia Boże­go. Fak­tem jest jed­nak, iż koron­ka, któ­ra funk­cjo­nu­je w Koście­le rzym­skim powsta­ła co naj­mniej 35 lat póź­niej niż ta odma­wia­na przez maria­wi­tów.

W pyta­niu o warun­ki, jakie są potrzeb­ne do sta­nia się maria­wi­tą nale­ży roz­gra­ni­czyć dwie kwe­stie. Po pierw­sze maria­wi­tą jest ten, kto kształ­tu­je swo­ją ducho­wość według wska­zó­wek wypły­wa­ją­cych z Obja­wień Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia (czy­li z maria­wic­kiej szko­ły ducho­wo­ści). Nie jest to zwią­za­ne z koniecz­no­ścią sta­nia się wier­nym Kościo­ła maria­wi­tów. Za przy­kład podam cho­ciaż­by duchow­nych innych Kościo­łów, któ­rzy wstą­pi­li do Zgro­ma­dze­nia Kapła­nów Maria­wi­tów pozo­sta­jąc nadal pod jurys­dyk­cją swo­ich bisku­pów. Po dru­gie maria­wi­tą jest ten, kto jest człon­kiem Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów, to zna­czy: jest wpi­sa­ny na listę para­fian danej para­fii maria­wic­kiej. Jest to for­mal­na przy­na­leż­ność do Kościo­ła. Miej­sce zamiesz­ka­nia nie sta­no­wi tu żad­ne­go pro­ble­mu, choć naj­le­piej jest, gdy maria­wi­ci miesz­ka­ją­cy w dia­spo­rze przy­na­le­żą do para­fii naj­bli­żej poło­żo­nej, np. dla Pomo­rza praw­do­po­dob­nie będzie to Płock.

sub­dia­kon M. Daniel

:: MARIAWITYZM