Ekumeniczne tournée patriarchy

W genew­skiej sie­dzi­bie ŚRK patriar­cha wygło­sił oko­licz­no­ścio­we prze­mó­wie­nie poświę­co­ne głów­nie zeszło­rocz­ne­mu pan­pra­wo­sław­ne­mu sobo­ro­wi na Kre­cie oraz eku­me­nicz­ne­mu zaan­ga­żo­wa­niu pra­wo­sła­wia. ŚRK repre­zen­to­wał sekre­tarz gene­ral­ny orga­ni­za­cji, ks. dr Olav Tve­it.

Hono­ro­wy zwierzch­nik pra­wo­sła­wia przy­po­mniał, że od 1955 roku ist­nie­je sta­łe przed­sta­wi­ciel­stwo eku­me­nicz­ne­go Patriar­cha­tu Kon­stan­ty­no­po­la przy ŚRK w Gene­wie, któ­rym obec­nie kie­ru­je abp Hiob z Tel­mes­sos. — Jed­no­znacz­ne i sta­łe zobo­wią­za­nie Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go wobec ruchu eku­me­nicz­ne­go leży mi bar­dzo na ser­cu. Pod­kre­ślił to tak­że Świę­ty i Wiel­ki Sobór, stwier­dza­jąc, że zaan­ga­żo­wa­nie pra­wo­sław­nych chrze­ści­jan na rzecz przy­wró­ce­nia jed­no­ści z inny­mi chrze­ści­ja­na­mi w jed­nym, świę­tym, powszech­nym i apo­stol­skim Koście­le nie jest obce isto­cie i natu­rze Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go – zazna­czył Bar­tło­miej.

Pre­mie­ra w Taizé

Patriar­cha Bar­tło­miej zło­żył swo­ją pierw­szą wizy­tę we wspól­no­cie eku­me­nicz­nej w Taizé. W prze­mó­wie­niu skie­ro­wa­nym do prze­ło­żo­ne­go, br. Alo­isa oraz pozo­sta­łych człon­ków wspól­no­ty, przy­wo­łał uro­czy­stość poświę­ce­nia kamie­nia węgiel­ne­go pod kapli­cę pra­wo­sław­ną w Taizé 15 kwiet­nia 1963 r. – To wyda­rze­nie potwier­dza­ło nie­odwo­łal­ną obec­ność wschod­nie­go chrze­ści­jań­stwa w tym miej­scu — mówił.

Nawią­zu­jąc do miej­sca spo­tka­nia, Kościo­ła Pojed­na­nia w Taizé, patriar­cha Bar­tło­miej zazna­czył, że pojed­na­nie jest głów­nym tema­tem chrze­ści­jań­stwa. W odnie­sie­niu do słów apo­sto­ła Paw­ła z 2. Listu do Koryn­tian (5,18–19), Bar­tło­miej wymie­nił trzy płasz­czy­zny: pojed­na­nie Boga ze świa­tem, pojed­na­nie mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi poprzez lecze­nie ducho­wych ran oraz glo­bal­ne pojed­na­nie, obej­mu­ją­ce całą ludz­kość.

W tym kon­tek­ście patriar­cha pod­kre­ślił, że pojed­na­nie jest klu­czo­we dla Kościo­łów i całe­go świa­ta i przy­wo­łał lute­rań­sko-rzym­sko­ka­to­lic­ki doku­ment „Od kon­flik­tu do komu­nii” przy­go­to­wa­ny na jubi­le­usz 500 lat refor­ma­cji: „Zaan­ga­żo­wa­nie eku­me­nicz­ne na rzecz jed­no­ści Kościo­ła słu­ży nie tyl­ko Kościo­ło­wi, lecz tak­że świa­tu, aby ten uwie­rzył. Misyj­ne zada­nie eku­me­nii sta­je się tym bar­dziej donio­ślej­sze, im bar­dziej nasze spo­łe­czeń­stwa będą plu­ra­li­stycz­ne w kwe­stiach reli­gij­nych. Tak­że tutaj koniecz­ne są zmia­na myśle­nia oraz nawró­ce­nie.” (243)

Według patriar­chy wspól­no­ta Taizé jest wiel­kim wyda­rze­niem, kry­sta­li­zu­je pra­gnie­nie mło­dzie­ży w poszu­ki­wa­niu wia­ry i życia, jest potęż­nym sym­bo­lem nawró­ce­nia i pojed­na­nia, kon­cen­tra­cji na życiu wewnętrz­nym, któ­re pozwa­la wnik­nąć do tajem­ni­cy jed­no­ści jed­no­cze­śnie poświę­ca­jąc się życiu świa­ta. Bar­tło­miej przy­wo­łał myśl fran­cu­skie­go teo­lo­ga pra­wo­sław­ne­go Oli­vie­ra Cle­men­ta: „Modli­twa nie uwal­nia nas od zadań tego świa­ta: spra­wia, że jeste­śmy wręcz bar­dziej za nie­go odpo­wie­dzial­ni. Nie ma nic bar­dziej odpo­wie­dzial­ne­go niż modli­twa.”