Pełna komunia w praktyce

W lutym ubie­głe­go roku Kościół epi­sko­pal­ny zawarł poro­zu­mie­nie o peł­nej komu­nii z Kościo­łem Bra­ci Moraw­skich w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Akt ten moż­na uznać za sym­bo­licz­ne napra­wie­nie „grze­chu” z prze­szło­ści. Jesz­cze bowiem za życia zało­ży­cie­la i pierw­sze­go bisku­pa Jed­no­ty Bra­ci Moraw­skich, hr. Miko­ła­ja Ludwi­ka von Zin­zen­dor­fa (1700–1760), ist­nia­ła szan­sa na powsta­nie wspól­no­ty ekle­zjal­nej pomię­dzy Jed­no­tą a Kościo­łem Anglii.

Nie­ste­ty angli­ka­nie i „mora­wia­nie” nie poro­zu­mie­li się wów­czas w odnie­sie­niu do roli urzę­du bisku­pie­go w Koście­le. Do zawar­cia wspól­no­ty nie doszło, ale nadal utrzy­my­wa­no ze sobą bli­skie sto­sun­ki. To w kapli­cy bra­ci moraw­skich przy Alders­ga­te w Lon­dy­nie angli­kań­ski kapłan Jan Wesley doznał 24 maja 1738 r. swe­go „dziw­ne­go roz­grza­nia się ser­ca”. To prze­ży­cie ducho­we moż­na uznać za począ­tek ruchu meto­dy­stycz­ne­go.

Zawar­cie poro­zu­mie­nia o peł­nej komu­nii ekle­zjal­nej (wię­cej na ten temat moż­na zaleźć tutaj) mia­ło bar­dzo uro­czy­sty cha­rak­ter. Cen­tral­nym punk­tem cere­mo­nii był moment, gdy bisku­pi Kościo­ła epi­sko­pal­ne­go uklęk­nę­li przed bisku­pa­mi moraw­ski­mi, któ­rzy z modli­twą zło­ży­li na nich ręce. Modli­twa zosta­ła powtó­rzo­na przez bisku­pów Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, gdy ci z kolei zło­ży­li ręce na klę­czą­cych bisku­pach moraw­skich. Modli­twy mia­ły sym­bo­li­zo­wać wza­jem­ne uzna­ne wyni­ka­ją­cych ze świę­ceń posług w oby­dwu Kościo­łach.

Zawie­ra­jąc poro­zu­mie­nie Kościół epi­sko­pal­ny i Kościół Bra­ci Moraw­skich for­mal­nie uzna­ły, że podzie­la­ją pod­sta­wo­we dok­try­ny i prak­ty­ki, włą­cza­jąc w to chrzest i Eucha­ry­stię, zga­dza­ją się wza­jem­nie przyj­mo­wać posłu­gę swe­go ducho­wień­stwa i zobo­wią­zu­ją się współ­pra­co­wać ze sobą w ewan­ge­li­za­cji i misji. Kościo­ły sta­ły się w ten spo­sób współ­za­leż­ne, pozo­sta­jąc jed­no­cze­śnie auto­no­micz­ne.

Jed­nym z prze­ja­wów tego, że peł­na komu­nia nie oka­za­ła się mar­twą lite­rą, jest powo­ła­nie ks. Car­la Souther­lan­da na pro­bosz­cza epi­sko­pal­nej para­fii św. Jana we Fran­klin w sta­nie Pół­noc­na Karo­li­na. Ks. Carl Souther­land, któ­ry swój urząd objął 16 wrze­śnia br., jest od 41 lat duchow­nym Kościo­ła Bra­ci Moraw­skich. Insta­la­cji nowe­go pro­bosz­cza doko­na­li wspól­nie prze­wod­ni­czą­cy Pro­win­cjo­nal­nej Kon­fe­ren­cji Star­szych Pro­win­cji Wschod­niej Kościo­ła Bra­ci Moraw­skich w Sta­nach Zjed­no­czo­nych, ks. David Guth­rie oraz ks. G. Por­ter Tay­lor, biskup epi­sko­pal­nej Die­ce­zji Zachod­niej Karo­li­ny Pół­noc­nej. Biskup Por­ter Tay­lor powie­dział przy ten oka­zji:

„W epo­ce nazna­czo­nej podzia­ła­mi napa­wa mnie dumą, że nasze dwa Kościo­ły uka­zu­ją świa­tu inną dro­gę (…) Peł­na komu­nia z mora­wia­na­mi i lute­ra­na­mi umoż­li­wia naszym deno­mi­na­cjom więk­szą efek­tyw­ność, ela­stycz­ność i zwięk­sza ich poten­cjał roz­wo­ju”.

Komen­tarz

Poro­zu­mie­nia o peł­nej komu­nii zawie­ra­ne przez Kościo­ły róż­nych tra­dy­cji, wśród któ­rych histo­rycz­nie pierw­sze było poro­zu­mie­nie z Bonn, zawar­te w 1931 r. pomię­dzy Wspól­no­tą Angli­kań­ską a Unią Utrechc­ką Kościo­łów Sta­ro­ka­to­lic­kich, zada­ją kłam myśle­niu, według któ­re­go jedy­na dro­ga do jed­no­ści wie­dzie przez Rzym. Bez papie­skiej jurys­dyk­cji Kościół nie jest ska­za­ny jedy­nie na mno­że­nie podzia­łów. Trze­ba uznać, że obok sie­bie ist­nie­ją nie tyl­ko róż­ne wizje Kościo­ła, a zatem i róż­ne wizje jego jed­no­ści. Na naszych oczach wizje te są tak­że reali­zo­wa­ne w prak­ty­ce i przy­no­szą kon­kret­ne owo­ce.

: : Ekumenizm.pl: 25 lat lute­rań­sko-meto­dy­stycz­nej inter­ko­mu­nii