“Wyznający Anglikanie” spoiwem anglikanizmu?

Inten­syw­nie komen­to­wa­na kon­sty­tu­cja apo­stol­ska stwa­rza nowy kon­tekst dla funk­cjo­no­wa­nia Wspól­no­ty Angli­ka­nów Wyzna­ją­cych (Fel­low­ship of Con­fes­sing Angli­cans — FCA), orga­ni­za­cji zrze­sza­ją­cej sze­ro­kie spek­trum kon­ser­wa­tyw­nych angli­ka­nów, zain­te­re­so­wa­nych „gło­sze­niem i obro­ną ewan­ge­lii w świe­cie, zwłasz­cza w Kościo­łach angli­kań­skich i poprzez nie”.

Wspól­no­ta Angli­ka­nów Wyzna­ją­cych ma słu­żyć pomo­cą dla „… tych spo­śród wier­nych angli­ka­nów, któ­rzy zosta­li zmu­sze­ni do porzu­ce­nia swych pier­wot­nych ducho­wych domostw przez fał­szy­wą naukę i prak­ty­kę”.

Ostat­nie stwier­dze­nie doty­czy prze­sła­nia „ewan­ge­lii inklu­zji” oraz „rewi­zjo­ni­stycz­nej teo­lo­gii”, zysku­ją­cych na zna­cze­niu w życiu Kościo­łów Zacho­du. Rzym­ski doku­ment, w zamy­śle uła­twia­ją­cy „rato­wa­nie angli­kań­skich dusz” nie spo­ty­ka się, jak dotąd, z entu­zja­stycz­nym przy­ję­ciem kon­ser­wa­tyw­nych angli­ka­nów. Przed­sta­wi­cie­le afry­kań­skich Kośció­łów angli­kań­skich odno­szą się doń z pew­nym dystan­sem, pod­kre­śla­jąc pro­te­stanc­ki wymiar swe­go wyzna­nia. W podob­nym tonie waty­kań­ską kon­sty­tu­cję sko­men­to­wał bp Mar­tyn Minns z Kon­wo­ka­cji Angli­ka­nów w Ame­ry­ce Pół­noc­nej (CANA), stwier­dza­jąc lapi­dar­nie: „The­re was a Refor­ma­tion, you remem­ber”. Przed­sta­wi­cie­le Kościo­ła Angli­kań­skie­go w Ame­ry­ce Pół­noc­nej, gru­pu­ją­ce­go byłych epi­sko­pa­lian i angli­ka­nów z Kana­dy są zda­nia, że papie­ska ini­cja­ty­wa nie wywo­ła maso­we­go zain­te­re­so­wa­nia wśród ich wiernych.Wspólnota Angli­ka­nów Wyzna­ją­cych, oskar­ża­na o dzia­łal­ność roz­ła­mo­wą w Angli­can Com­mu­nion, może, w kon­tek­ście oma­wia­ne­go doku­men­tu, stać się spo­iwem, któ­re arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry wyko­rzy­sta dla rato­wa­nia jed­no­ści Wspól­no­ty Angli­kań­skiej oraz jej pro­win­cji, jak stwier­dził ks. Paul Per­kin z Lon­dy­nu, prze­wod­ni­czą­cy FCA w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie i Irlan­dii. Jego zda­niem: „obec­nie ist­nie­ją wyraź­nie dwie opcje przed angli­ka­na­mi zanie­po­ko­jo­ny­mi libe­ral­nym, rewi­zjo­ni­stycz­nym dry­fem: odej­ście do Rzy­mu lub też pozo­sta­nie i współ­pra­ca z Lam­beth na rzecz roz­wią­za­nia wewnętrz­ne­go — poje­dyn­cza decy­zja doty­czą­ca wie­lu pro­ble­mów”. Według ks. Per­ki­na, sko­ro arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry pozo­sta­je w dia­lo­gu z Kościo­łem rzym­sko­ka­to­lic­kim, któ­ry poprzez ostat­nią decy­zję stwa­rza moż­li­wość opie­ki dusz­pa­ster­skiej nad angli­ka­na­mi decy­du­ją­cy­mi się na odej­ście ze swe­go Kościo­ła, to powi­nien arcy­bi­skup kon­ty­nu­ować dia­log z angli­ka­na­mi, któ­rzy chcą pozo­stać w swym Koście­le. „Jeśli jest on zde­ter­mi­no­wa­ny do tego, by utrzy­mać wier­nych, orto­dok­syj­nych angli­ka­nów w Koście­le, wów­czas Wspól­no­ta Angli­ka­nów Wyzna­ją­cych może zaofe­ro­wać real­ne roz­wią­za­nie na rzecz jed­no­ści. Pro­po­zy­cja jest tutaj”, stwier­dził ks. Per­kin. Roz­wią­za­nie to doty­czy głów­nie bli­skich kato­li­cy­zmo­wi anglo­ka­to­li­ków z Kościo­ła Anglii, nie­chęt­nych m.in. nie­daw­nej decy­zji doty­czą­cej ordy­no­wa­nia kobiet na biskup­ki. Wspól­no­ta Angli­ka­nów Wyzna­ją­cych mogła­by roz­to­czyć nad nimi opie­kę ana­lo­gicz­ną do tej, któ­rą Waty­kan pro­po­nu­je angli­ka­nom prze­cho­dzą­cym na kato­li­cym. Wie­le wska­zu­je na to, że licz­ni spo­śród kon­ser­wa­tyw­nych angli­ka­nów nie widzą „ratun­ku dla swych dusz” w kon­wer­sji na kato­li­cyzm, zaś jak stwier­dził arcy­bi­skup Carey, poprzed­nik Rowa­na Wil­liam­sa jako arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry, decy­zja Rzy­mu ozna­cza, że „ … uczci­wy eku­me­nizm na pozio­mie teo­lo­gicz­nym wie­dzie doni­kąd. Świe­ża ini­cja­ty­wa może przy­nieść zaska­ku­ją­ce kon­se­kwen­cje”.