Nowy “Znak”

Kult świę­tych ma się dobrze, nawet za dobrze, jeże­li poważ­nie potrak­to­wać wyni­ki ankiet we Wło­szech – ojciec Pio zaj­mu­je w nich pierw­sze miej­sce pod wzglę­dem „sku­tecz­no­ści”, Pan Jezus (sic!) dopie­ro szó­ste. Zara­zem jed­nak kult świę­tych ma się źle, jeśli zapy­tać o ich rolę i zna­cze­nie w ducho­wo­ści mło­dych, dobrze wykształ­co­nych i poboż­nych miesz­kań­ców wiel­kich miast pół­noc­nej Europy.Racjonalizm naszych cza­sów budzi wąt­pli­wo­ści i opo­ry, gdy zaglą­da­my dziś do żywo­tów świę­tych. Kło­po­tów dostar­cza nam też kult reli­kwii – czy napraw­dę dobry chrze­ści­ja­nin powi­nien ota­czać kul­tem szcząt­ki zmar­łych wysta­wia­ne w reli­kwia­rzach do całowania?Styczniowy, 656. numer mie­sięcz­ni­ka „Znak” poświę­co­ny jest świę­tym i tajem­ni­cy ich „obco­wa­nia”. A może – bio­rąc pod uwa­gę zbli­ża­ją­cą się ku nam falę laicy­za­cji i pro­ble­my, jakie w naszej racjo­nal­nej epo­ce stwa­rza kult świę­tych – nale­ża­ło­by raczej mówić o ich coraz więk­szym „wy-obco­wa­niu”? Redak­cja „Zna­ku” sta­wia zatem pyta­nia: po co chrze­ści­ja­nom świę­ci? Ale też: po co są oni potrzeb­ni… Panu Bogu? Jaką mia­rą mie­rzyć świę­tość? Czy celi­ba­ta­riu­szom „bli­żej” do Nie­ba? Dla­cze­go kult świę­tych odrzu­ca­ją pro­te­stan­ci? Odpo­wia­da­ją na nie m.in.: wybit­ny teo­log o. Jacek Salij, histo­ryk Kościo­ła ks. Grze­gorz Ryś i pastor lute­rań­ski ks. Roman Prac­ki. Zna­leźć tu moż­na rów­nież świa­dec­twa poka­zu­ją­ce, iż z nie­któ­ry­mi świę­ty­mi moż­na się po pro­stu zaprzy­jaź­nić. Ten numer „Zna­ku” nabie­ra szcze­gól­ne­go zna­cze­nia w kon­tek­ście ocze­ki­wa­nia na beaty­fi­ka­cję Jana Paw­ła II.W stycz­niu 2010 w mie­sięcz­ni­ku „Znak” poja­wi­ła się rów­nież nowa rubry­ka: „Roz­mo­wy zna­czą­ce”. Inau­gu­ru­je ją wywiad z dzien­ni­kar­ką Kry­sty­ną Kur­czab-Redlich, któ­ra opo­wia­da o współ­cze­snej Rosji – i o Wła­di­mi­rze Puti­nie, a na obu tema­tach zna się świet­nie. Przez wie­le lat była prze­cież kore­spon­dent­ką pol­skich mediów w Rosji, a za pisa­nie praw­dy o woj­nie cze­czeń­skiej Komi­tet „Echo woj­ny” i Amne­sty Inter­na­tio­nal zgło­si­ły jej kan­dy­da­tu­rę do poko­jo­wej Nagro­dy Nobla. Ta roz­mo­wa to lek­tu­ra obo­wiąz­ko­wa dla wszyst­kich, któ­rzy chcą zro­zu­mieć Rosję. Dowie­dzieć się, co dzie­je się na przy­kład w rosyj­skiej armii. „Co roku docho­dzi tam do kil­ku tysię­cy samo­bójstw. Woj­sko, któ­re widzia­ła w Cze­cze­nii, wyglą­da mniej wię­cej tak jak to, któ­re wkra­cza­ło do Pol­ski po woj­nie: ple­ca­ki na sznur­kach, byle jakie buty, szma­tła­we lichut­kie mun­du­ry… Brud i głód. Nie przy­szło­by mi do gło­wy, że moż­na gło­dzić wła­snych żoł­nie­rzy – a widzia­łam to na wła­sne oczy w Cze­cze­nii”.