Pomódlmy się za Braci Prawosławnych

Dla spo­łecz­no­ści pra­wo­sław­nej w Pol­sce nade­szły trud­ne chwi­le. Publi­ka­cje “Rze­czy­po­spo­li­tej” ujaw­nia­ją wie­le, ujmu­jąc rzecz deli­kat­nie, smut­nych kart z dzie­jów Pol­skie­go Auto­ke­fa­licz­ne­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go.

Są to bar­dzo bole­sne chwi­le dla pra­wo­sław­nych chrze­ści­jan w naszym kra­ju. Były­by takie dla każ­de­go wie­rzą­ce­go w ana­lo­gicz­nej sytu­acji. Ale wier­ni PAKP, będąc w mniej­szo­ści, odczu­wa­ją to chy­ba dotkli­wiej niż np. rzym­scy kato­li­cy, gdy muszą się zmie­rzyć z tym pro­ble­mem. Sam jestem wier­nym mniej­szo­ścio­we­go Kościo­ła (mniej­sze­go niż pra­wo­sław­ny) i syn­drom mniej­szo­ścio­wej nad­wraż­li­wo­ści znam aż za dobrze.

Łatwo w takiej sytu­acji o zło­śli­wą satys­fak­cję z cudze­go upad­ku i publicz­ne­go upo­ko­rze­nia, będą­ce­go skut­kiem upu­blicz­nie­nia infor­ma­cji o tym­że upad­ku. Łatwo o tanie poczu­cie moral­nej wyż­szo­ści. Ale prze­cież Pismo św. ostrze­ga nas sło­wa­mi Apo­sto­ła Paw­ła: “Niech ten, komu się zda­je że stoi, baczy, by nie upadł” (1 Kor 10,12).

Jestem prze­ko­na­ny, że Pan nasz ocze­ku­je od nas wszyst­kich innej posta­wy. Posta­raj­my się prze­zwy­cię­żyć poku­sy łatwych osą­dów, zło­śli­wej Scha­den­freu­de, i łatwe­go uspra­wie­dli­wia­nia też. Po pro­stu pomó­dl­my się, tak z ser­ca, za naszych pra­wo­sław­nych Bra­ci w Chry­stu­sie! Pomó­dl­my się, by nasz wspól­ny Pan dał im pocie­chę ducho­wą w tym trud­nym cza­sie, by z lustra­cyj­ne­go kry­zy­su wyszli jak przy­sta­ło na Jego uczniów. W Duchu, któ­re­go naj­po­pu­lar­niej­sza bizan­tyj­ska modli­twa doń zwie zarów­no Pocie­szy­cie­lem, jak i Duchem Praw­dy. Niech kry­zys w PAKP będzie roz­wią­za­ny po Boże­mu — w praw­dzie i miło­ści. Niech nasi Bra­cia męż­nie znio­są tą pró­bę i wyj­dą z niej umoc­nie­ni w wie­rze!

Moja pro­po­zy­cja prak­tycz­na jest nastę­pu­ją­ca: w cza­sie trwa­nia Tygo­dnia Modlitw o Jed­ność Chrze­ści­jan (18–25 stycz­nia) niech każ­dy z nas pomo­dli się codzien­nie za Bra­ci Pra­wo­sław­nych sło­wa­mi Psal­mu 129(130) Z głę­bo­ko­ści wołam do Cie­bie, Panie. Psalm ów nie jest dłu­gi, ma zale­d­wie 6 wer­se­tów, więc niko­mu jego odma­wia­nie nie spra­wi więk­sze­go kło­po­tu czy trud­no­ści. Niech eku­me­nizm ducho­wy nie będzie pustym dźwię­kiem, lecz żywą real­no­ścią w naszym piel­grzy­mo­wa­niu do Kró­le­stwa!