Sanok: Piękny zapach i niepowtarzalny smak… ekumenizmu

Chrze­ści­ja­nie z czte­rech Kościo­łów, uczest­ni­czą­cy w spo­tka­niu w Sano­ku, prze­ko­na­li się, że zewnętrz­nym wyra­zem eku­me­ni­zmu może być pięk­ny zapach ole­ju do bło­go­sła­wień­stwa oraz nie­po­wta­rzal­ny smak pros­fo­ry, skro­pio­nej słod­kim winem. 25 stycz­nia przy klasz­to­rze fran­cisz­kań­skim w Sano­ku odby­ło się spo­tka­nie eku­me­nicz­ne, koń­czą­ce w tym mie­ście obcho­dy Tygo­dnia Modlitw o Jed­ność Chrze­ści­jan.

Wzię­li w nim udział paste­rze oraz wier­ni czte­rech sanoc­kich Kościo­łów: pra­wo­sław­ne­go, pol­sko­ka­to­lic­kie­go, Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go oraz kato­lic­kie­go dwóch obrząd­ków: bizan­tyń­sko-ukra­iń­skie­go (grec­ko­ka­to­lic­kie­go) oraz łaciń­skie­go.

Na pierw­szą część spo­tka­nia zło­ży­ły się Nie­szpo­ry, połą­czo­ne ze wschod­nio­chrze­ści­jań­skim obrzę­dem zwa­nym „Litia”, w cza­sie któ­re­go duchow­ny grec­ko­ka­to­lic­ki poświę­cił pięć chle­bów — pros­fo­rę, psze­ni­cę, olej i wino. Na zakoń­cze­nie nabo­żeń­stwa uczest­ni­cy otrzy­ma­li indy­wi­du­al­ne bło­go­sła­wień­stwo poprzez namasz­cze­nie czo­ła pięk­nie pach­ną­cym, poświę­co­nym ole­jem, sym­bo­li­zu­ją­cym biblij­ną „woń”, po któ­rej moż­na roz­po­znać uczniów Chry­stu­sa. W pierw­szej czę­ści spo­tka­nia zgro­ma­dze­ni w koście­le fran­cisz­kań­skim Pod­wyż­sze­nia Krzy­ża Świę­te­go modli­li się o pokój na świe­cie oraz o peł­ną jed­ność wszyst­kich chrze­ści­jan. Wza­jem­ny sza­cu­nek oraz pra­gnie­nie jed­no­ści sym­bo­li­zo­wał gest zapa­le­nia świec przez paste­rzy oraz dzie­le­nie się opłat­kiem i pros­fo­rą, skro­pio­ną poświę­co­nym, słod­kim winem. Dru­ga część mia­ła miej­sce w kawia­ren­ce fran­cisz­kań­skiej „U Mni­cha”, było to bra­ter­skie spo­tka­nie przy sto­le oraz kolę­do­wa­nie.

Hasłem tego­rocz­ne­go Tygo­dnia Modlitw o Jed­ność Chrze­ści­jan były sło­wa z Ewan­ge­lii według św. Mar­ka: „Głu­chym przy­wra­ca słuch i nie­mym mowę” (Mk 7,37). Do nich nawią­za­li duchow­ni, któ­rzy w cza­sie nabo­żeń­stwa dzie­li­li się krót­ką reflek­sją. Gospo­darz spo­tka­nia, o. Sta­ni­sław Gli­sta OFM­Conv z sanoc­kie­go klasz­to­ru fran­cisz­ka­nów, wita­jąc zebra­nych pod­kre­ślił, że ducho­wość fran­cisz­kań­ska jest uni­wer­sal­ną inspi­ra­cją do budo­wy dobrych rela­cji z Bogiem i wszyst­ki­mi ludź­mi.

„Św. Fran­ci­szek z Asy­żu, wysy­ła­jąc swo­ich bra­ci na gło­sze­nie Ewan­ge­lii, naka­zał im nieść orę­dzie poko­ju i pojed­na­nia. Niech to spo­tka­nie i modli­twa o jed­ność otwie­ra nam uszy na sło­wo Boże i na sło­wo dru­gie­go czło­wie­ka. Niech nasze języ­ki chwa­lą Boga i poma­ga­ją w budo­wa­niu jed­no­ści w rela­cjach mię­dzy­ludz­kich” – powie­dział fran­cisz­ka­nin. W prze­sła­niu skie­ro­wa­nym do zebra­nych, ks. Ryszard Rawic­ki z Kościo­ła pol­sko­ka­to­lic­kie­go pod­kre­ślił, że Chry­stus jest tym, któ­ry czy­nił dobro wszyst­kim ludziom. Jest On wzo­rem dla wszyst­kich ludzi, aby i oni tak samo czy­ni­li sobie nawza­jem.

Ks. Jan Anto­no­wicz, pasterz Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go z Sano­ka, doce­nia­jąc wagę spo­tka­nia, zapy­tał: „Co powin­ni­śmy czy­nić, aby ci, któ­rzy nas spo­ty­ka­ją, widzie­li w naszym codzien­nym zacho­wa­niu świa­dec­two wier­no­ści Chry­stu­so­wi?” Odpo­wia­da­jąc na to pyta­nie, przy­to­czył sło­wa św. Paw­ła Apo­sto­ła z Listu do Kolo­san: „Oblecz­cie się w ser­decz­ne współ­czu­cie, w dobroć, poko­rę, cichość, cier­pli­wość, zno­sząc jed­ni dru­gich i wyba­cza­jąc sobie nawza­jem” (Kol 3,12–13) „Tego wła­śnie uczą nas spo­tka­nia eku­me­nicz­ne — dobro­ci, łagod­no­ści, cier­pli­wo­ści do bliź­nich. Jeśli pozna­je­my się nawza­jem, wte­dy może­my lepiej się rozu­mieć, prze­ba­czać sobie, a stąd już nie­wiel­ki krok do tego, cze­go uczył Chry­stus, czy­li do reali­za­cji pole­ce­nia — miłuj bliź­nie­go jak sie­bie same­go. Dziś, bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek indziej, potrzeb­ne jest eku­me­nicz­ne nawra­ca­nie się. Jed­ność mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi jest moż­li­wa. Jest ona darem Ducha Świę­te­go, moż­na otrzy­mać go tyl­ko poprzez pokor­ną modli­twę” – dodał ks. Anto­no­wicz.

Zda­niem ks. Ire­ne­usz Kon­dro­wa, paste­rza Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go, pod­sta­wą spo­tkań eku­me­nicz­nych musi być sam Chry­stus. Kościół jest naj­lep­szym miej­scem do mówie­nia sobie praw­dy o tym, co jest trud­ne tak­że mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi, ponie­waż Bóg poprzez Kościół daje czło­wie­ko­wi swo­je miło­sier­dzie. On też naka­zu­je ludziom prze­ba­czać każ­de zło i miło­wać się nawza­jem. Jak pod­kre­ślił ks. Kon­drów, spo­tka­nia eku­me­nicz­ne mają pro­wa­dzić nie tyl­ko do wyzby­wa­nia się uprze­dzeń i ste­reo­ty­pów, ale przede wszyst­kim mając uczyć zro­zu­mie­nia, sza­cun­ku i dostrze­że­nia, że każ­dy czło­wiek jest iko­ną Boga oraz jego dziec­kiem.

Miro­sław Hara­sim, pastor zbo­ru Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go, odno­sząc się do hasła tygo­dnia modlitw, zwró­cił uwa­gę na fakt, że Chry­stus pra­gnie prze­mie­niać całe­go czło­wie­ka, jego ducho­wość, emo­cjo­nal­ność i fizycz­ność. Nie­za­stą­pio­ną rolą w codzien­nym przy­bli­ża­niu się do jed­no­ści chrze­ści­jan jest codzien­ne czy­ta­nie Pisma świę­te­go. „O tym nale­ży przy­po­mnieć sobie przy oka­zji spo­tkań takich, jak to” – stwier­dził pastor. Tra­dy­cja spo­tkań eku­me­nicz­nych w Sano­ku roz­po­czę­ła się w 1998 roku, z ini­cja­ty­wy osób świec­kich z Kościo­łów pra­wo­sław­ne­go i rzym­sko­ka­to­lic­kie­go. Spo­tka­nia te odby­wa­ją się kil­ka razy w roku, mają róż­no­rod­ną for­mę, obej­mu­ją udział w nabo­żeń­stwach oraz w wyda­rze­niach arty­stycz­nych.

Na zdj. Spo­tka­nie eku­me­nicz­ne, kościół fran­cisz­kań­ski Pod­wyż­sze­nia Krzy­ża Świę­te­go w Sano­ku, 25 stycz­nia 2007 roku /fot. Witold Pobie­dziń­ski.