Biskupka Londynu nową arcybiskupką Canterbury

Decy­zję ogło­sił pre­mier po uzy­ska­niu zgo­dy kró­la Karo­la III, któ­ry jest naj­wyż­szym zarząd­cą Kościo­ła Anglii. Na cze­le Kró­lew­skiej Komi­sji Nomi­na­cyj­nej stał były szef bry­tyj­skie­go wywia­du wewnętrz­ne­go Sir Joh­na­tan Evans.

Biskup Sarah Mul­la­ly jest nie tyl­ko pierw­szą kobie­tą, któ­ra zosta­nie arcy­bi­skup­ką Can­ter­bu­ry, ale była też pierw­szą kobie­tą, któ­ra obję­ła die­ce­zję Lon­dy­nu. Ordy­na­riusz­ką lon­dyń­skiej die­ce­zji jest od 2018 roku. For­mal­nie bp Mul­la­ly pozo­sta­nie biskup­ką Lon­dy­nu do cza­su cere­mo­nii „zatwier­dze­nia wybo­ru”, któ­ra odbę­dzie się w kate­drze św. Paw­ła w Lon­dy­nie.

Kościół Anglii wyświę­ca kobie­ty do kapłań­stwa od 1994 roku, a kon­se­kru­je do posłu­gi bisku­piej dopie­ro od 11 lat. Bp Mul­la­ly była na liście fawo­ry­tów od dłuż­sze­go cza­su, a ostat­nie prze­cie­ki mówi­ły aż o trzech kobie­tach z szan­są na obję­cie sto­li­cy Can­ter­bu­ry: bp Rachel Tre­we­ek, pocho­dzą­cej z Ira­nu bp Guli Fra­cis-Dequ­ani i wła­śnie bp Mul­la­ly.

- Odpo­wia­da­jąc na wezwa­nie Chry­stu­sa do nowej posłu­gi, czy­nię to w tym samym duchu służ­by Bogu i ludziom, któ­ry towa­rzy­szył mi od chwi­li, gdy jako nasto­lat­ka po raz pierw­szy doszłam do wia­ry. Chcę w naj­prost­szy spo­sób zachę­cić Kościół, by coraz bar­dziej wzra­stał w zaufa­niu do Ewan­ge­lii, by mówił o miło­ści, któ­rą znaj­du­je­my w Jezu­sie Chry­stu­sie, i by to wła­śnie ona kształ­to­wa­ła nasze dzia­ła­nia — powie­dzia­ła bp Mul­la­ly po ogło­sze­niu nomi­na­cji.

Była pie­lę­gniar­ka arcy­bi­skup­ką

Dro­ga do służ­by bisku­piej Sarah Mul­lal­ly w niczym nie przy­po­mi­na tra­dy­cyj­nej ścież­ki karie­ry duchow­ne­go. Duchow­nym jest dopie­ro od 2001 roku. Wcze­śniej pra­co­wa­ła jako pie­lę­gniar­ka ze spe­cja­li­za­cją onko­lo­gicz­ną i położ­ni­czą, a w latach 1999–2005 była naczel­ną pie­lę­gniar­ką kra­ju, peł­nią­cą funk­cję dorad­czą przy pre­mie­rze Wiel­kiej Bry­ta­nii i Mini­ster­stwie Zdro­wia.

W 2005 otrzy­ma­ła od kró­lo­wej Elż­bie­ty II tytuł szla­chec­ki za zaan­ga­żo­wa­nie na rzecz pie­lę­gniar­stwa. Jed­no­cze­śnie pro­wa­dzi­ła służ­bę dusz­pa­ster­ską w róż­nych para­fiach, jed­nak dopie­ro po ustą­pie­niu z funk­cji pań­stwo­wej obję­ła samo­dziel­ną para­fię w dziel­ni­cy Sut­ton. W 2012 roku zosta­ła kano­ni­kiem i skarb­ni­kiem kate­dry Salis­bu­ry, a w 2015 roku zosta­ła bisku­pem Cre­di­ton. Sarah Mul­lal­ly pra­cu­je rów­nież w zespo­le zaj­mu­ją­cym się spra­wa­mi osób, któ­re doświad­czy­ły przy­pad­ków mole­sto­wa­nia sek­su­al­ne­go w Koście­le.

Mul­la­ly zasia­da w Izbie Lor­dów jako Lord spi­ri­tu­al. W ostat­nim cza­sie zasły­nę­ła moc­nym wystą­pie­nia­mi na forum par­la­men­tu, gdzie sprze­ci­wia­ła się uchwa­le­niu usta­wy o pomoc­nic­twie przy doko­ny­wa­niu euta­na­zji.

W cza­sie swo­je­go biskup­stwa w Lon­dy­nie dosko­na­le nawi­go­wa­ła w kon­tak­tach mię­dzy róży­mi frak­cja­mi kościel­ny­mi, tak­że z tymi para­fia­mi die­ce­zji lon­dyń­skiej, któ­re nie akc­pe­to­wa­ły jej świę­ceń kapłań­skich i bisku­pich.

Kto­kol­wiek nim lub nią będzie – napi­sał jesz­cze przed ogło­sze­niem nomi­na­cji Richard Har­ries, eme­ry­to­wa­ny biskup Oks­for­du na łamach The Times – musi być głę­bo­ko zako­rze­nio­ny w życiu modli­tew­nym, czuć się dobrze w swo­jej roli i nie trak­to­wać się zbyt poważ­nie. Biskup dodał, że to nie­zwy­kle istot­ne w sytu­aj­ci, gdy tyl­ko 45% Bry­tyj­czy­ków iden­ty­fu­ku­je się z Kościo­łem Anglii, a jedy­nie nie­wiel­ka część odby­wa prak­ty­ki reli­gij­ne.

Ogło­sze­nie nomi­na­cji arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry nie jest jesz­cze ofi­cjal­nym wybo­rem, gdyż ten nastę­pu­je dopie­ro póź­niej. Za mniej wię­cej dwa mie­sią­ce zbie­rze się kapi­tu­ła kate­dry Can­ter­bu­ry, któ­ra otrzy­ma od kró­la Karo­la III ofi­cjal­ne pismo z nazwi­skiem nomi­na­ta. Po doko­na­niu wybo­ru przez kapi­tu­łę w kate­drze św. Paw­ła w Lon­dy­nie odbę­dzie się kano­nicz­ne obję­cie urzę­du połą­czo­ne ze zło­że­niem wier­no­ści monar­sze. Litur­gicz­ne wpro­wa­dze­nie na kate­drę św. Augu­sty­na w Can­ter­bu­ry (ingres) odbę­dzie się mie­siąc póź­niej.

Już teraz Kościół Anglii opu­bli­ko­wał modli­twę w inten­cji arcy­bi­skup­ki-nomi­nat­ki:

Nie­wy­klu­czo­ne, że wybór bp Mul­la­ly wzbu­dzi opór czę­ści kon­ser­wa­tyw­nych angli­ka­nów w kra­ju i zagra­ni­cą nie akcep­tu­ją­cych kapłań­stwa kobiet lub libe­ral­nych — ich zda­niem — poglą­dów nowej arcy­bi­skup­ki. Nie ozna­cza to jed­nak, że w Koście­le Anglii doj­dzie do roz­ła­mu z tego powo­du. Jest to mało praw­do­po­dob­ne.

Wraz z nomi­na­cją bp Sarah Mul­la­ly na cze­le głów­nych bry­tyj­skich Kościo­łów sto­ją kobie­ty, choć zakres ich pre­ro­ga­tyw jest róż­ny w zależ­no­ści od ustro­ju dane­go Kościo­ła.

Gra­tu­la­cje nomi­no­wa­nej Arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry zło­żył już w imie­niu rzym­sko­ka­to­lic­kie­go epi­sko­pa­tu Anglii i Walii kar­dy­nał Vin­cent Nichols.

» Wię­cej o nomi­na­cji i wybo­rze Abp. Can­ter­bu­ry