Protestanckie skandale seksualne

Gdy przed kil­ko­ma laty w ame­ry­kań­skim Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­kim wybu­chła seria skan­da­li sek­su­al­nych z udzia­łem duchow­nych, Kościół zna­lazł się pod ostrza­łem mediów. Roz­pra­wy sądo­we, pod­czas któ­rych sędzio­wie zasą­dza­li gigan­tycz­ne odszko­do­wa­nia na rzecz ofiar mole­sto­wań, cie­szy­ły się nie­zmien­nym zain­te­re­so­wa­niem opi­nii publicz­nej. Do Kościo­ła przy­lgnę­ła nie­po­chleb­na i moc­no nie­spra­wie­dli­wa ety­kie­ta insty­tu­cji, tole­ru­ją­cej po cichu eks­ce­sy sek­su­al­ne. Pod­czas Świa­to­wych Dni Mło­dzie­ży w Toron­to scho­ro­wa­ny Jan Paweł II skry­ty­ko­wał duchow­nych, dopusz­cza­ją­cych się nad­użyć sek­su­al­nych, pod­kre­śla­jąc jed­nak, żeby mło­dzież kocha­ła swo­ich kapła­nów, któ­rzy w zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści gło­szą Ewan­ge­lię. Papież zebrał kil­ku­mi­nu­to­we owa­cje.

Potok donie­sień pra­so­wych i tele­wi­zyj­nych o kolej­nych skan­da­lach w zachod­nich Kościo­łach rzym­sko­ka­to­lic­kich stwo­rzył nie­zdro­wą atmos­fe­rę. Nie tyl­ko dla samych duchow­nych, któ­rych kolek­tyw­nie posta­wio­no pod prę­gie­rzem, ale i dla samych wier­nych. Nie­któ­rzy wezwa­li do postu i modli­twy, a inni jesz­cze posta­no­wi­li odre­ago­wać infor­ma­cja­mi o skan­da­lach sek­su­al­nych po dru­giej stro­nie eku­me­nicz­ne­go muru.

Abs­tra­hu­jąc od etycz­ne­go uspra­wie­dli­wie­nia takie­go zabie­gu, nie spo­sób zaprze­czyć, że sta­ty­sty­ki o skan­da­lach z udzia­łem pro­te­stanc­kich duchow­nych dostar­cza­ją wie­lu cie­ka­wych infor­ma­cji. Postę­po­wa­nie władz kościel­nych lub rad para­fial­nych nie­wie­le róż­ni się od prak­tyk, jakie sto­so­wa­li bisku­pi rzym­sko­ka­to­lic­cy: prze­no­sze­nie z para­fii do para­fii, wypła­ca­nie odszko­do­wań na mocy ugo­dy, tuszo­wa­nie spraw.

Na jed­nej z takich stron o wdzięcz­nej nazwie “refor­ma­cja” zebra­no ponad 830 przy­pad­ków mole­sto­wa­nia sek­su­al­ne­go przez pasto­rów. Naj­więk­szą ilość eks­ce­sów odno­to­wa­no z udzia­łem pasto­rów z Kościo­łów bap­ty­stycz­nych, zie­lo­no­świąt­ko­wych i innych wspól­not ewan­ge­li­kal­nych. Na samym dole sta­tyst­ki znaj­du­ją się duchow­ni pre­zbi­te­riań­scy (ewan­ge­lic­ko-refor­mo­wa­ni) i lute­rań­scy.

Zaska­ki­wać może fakt, że więk­szość prze­stępstw sek­su­al­nych doko­ny­wa­nych było przez duchow­nych, nale­żą­cych do wspól­not, czę­sto o cha­rak­te­rze fun­da­men­ta­li­stycz­nym, któ­re gło­szą rygo­ryzm moral­ny w życiu pry­wat­nym i spo­łecz­nym. Kościo­ły postrze­ga­ne za libe­ral­ne w spra­wach ludz­kiej sek­su­al­no­ści mają na kon­cie znacz­nie mniej­szy odse­tek spraw o cha­rak­te­rze sek­su­al­nym.