“Jest nadzieja!” — 38. Rada Generalna Zjednoczonego Kościoła Kanady

W dniach od 10 do 16 sierp­nia 2003 roku w miej­sco­wo­ści Wol­fvil­le w Nowej Szko­cji w Kana­dzie pod hasłem „Jest nadzie­ja!” obra­do­wa­ła 38 Rada Gene­ral­na Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Kana­dy, naj­więk­sze­go pro­te­stanc­kie­go kościo­ła tego kra­ju. Logo Rady Gene­ral­nej przed­sta­wia­ło japoń­ski sym­bol nadziei, skła­da­ją­cy się z trzech zna­ków: jeden, to wygi­na­nie się cia­ła, by osią­gnąć wyż­szy poziom; dru­gi to księ­życ sym­bo­li­zu­ją­cy świa­tło, Boże Świa­tło; trze­ci to sym­bol dźwię­ku: tak jak Eliasz słu­chał gło­su Boga, tak i my powin­ni­śmy go słu­chać by mieć nadzie­ję.

Temat nadziei był też głów­nym wąt­kiem kaza­nia ustę­pu­ją­ca Mode­ra­tor­ka Marion Par­dy pod­czas inau­gu­ra­cyj­ne­go nabo­żeń­stwa, któ­re oprócz 400 dele­ga­tów rady, zgro­ma­dzi­ło ponad 800 uczest­ni­ków. Pani Mode­ra­tor powie­dzia­ła: „Musi­my żyć nadzie­ją! (…) Bóg jest Bogiem. Bóg wysłu­chu­je pła­czu cier­pią­cych. Bóg jest Bogiem miło­sier­dzia, spra­wie­dli­wo­ści, miło­ści, prze­ba­cze­nia i łaski. (…) Kościół musi przy­znać się do swe­go udzia­łu w dopro­wa­dze­niu do roz­pa­czy, aby potem móc bez wsty­du i bez zaha­mo­wań śmia­ło gło­sić Bożą Łaskę i dobit­nie wołać, że Bóg jest Bogiem.” Nabo­żeń­stwo inau­gu­ra­cyj­ne pro­wa­dzo­ne było w języ­ku angiel­skim, fran­cu­skim, migo­wym oraz Cree, języ­ku Indian zamiesz­ku­ją­cych tery­to­rium Nowej Szko­cji zanim przy­by­li tu Euro­pej­czy­cy.

W prze­ci­wień­stwie do syno­dów innych kościo­łów refor­mo­wa­nych, Rada Gene­ral­na odby­wa­ła się w spo­koj­nej, bez­po­śred­niej, bar­dzo kana­dyj­skiej atmos­fe­rze. Na nowe­go Mode­ra­to­ra kościo­ła wybra­no Wie­leb­ne­go Peter’a Shorta’a pasto­ra ze wschod­nie­go wybrze­ża Kana­dy, żona­te­go i ojca czwór­ki dzie­ci. W swo­im prze­mó­wie­niu zaraz po ogło­sze­niu wyni­ków gło­so­wa­nia, wezwał wier­nych swo­je­go kościo­ła do odwa­gi, cytu­jąc Ewan­ge­lię Jana: „Niech wasze ser­ca się nie lęka­ją”. Odpo­wia­da­jąc na pyta­nia wie­lu kry­ty­ków, że Zjed­no­czo­ny Kościół Kana­dy na wszyst­ko zezwa­la, w nic nie wie­rzy, Mode­ra­tor Short powie­dział „Nasza toż­sa­mość pole­ga na nale­że­niu dla Jezu­sa Chry­stu­sa, na naśla­do­wa­niu go, prze­kra­cza­niu gra­nic, aż przy sto­le będzie miej­sce dla każ­de­go. Nie­za­leż­nie od tego co o nas myślą, nale­ży­my do Jezu­sa Chry­stu­sa i jego zwy­cię­stwa i ta świa­do­mość pochła­nia nas całych”.

Ze spraw bie­żą­cych Rada ponow­nie odmó­wi­ła zastą­pie­nia czte­ro­stop­nio­wej struk­tu­ry kościo­ła (para­fia — pre­zbi­te­riat — kon­fe­ren­cja — Rada Gene­ral­na) prost­szą, trój­stop­nio­wą kon­struk­cją (para­fia — okrę­gi — Rada Gene­ral­na). Rada wysłu­cha­ła rapor­tu na temat wzro­stu kościo­ła i zde­cy­do­wa­ła się zwięk­szyć wydat­ki na misję i powo­ła­nie nowych para­fii, ale nie zde­cy­do­wa­no się na zmia­nę samej stra­te­gii misyj­nej. Spo­rą deba­tę wywo­ła­ła spra­wa spra­wo­wa­nia Wie­cze­rzy Pań­skiej przez świec­kich. Jest to spo­wo­do­wa­ne nara­sta­ją­cym od lat pro­ble­mem bra­ku duchow­nych oraz naci­ska­mi świec­kich, szcze­gól­nie młod­szych osób. Osta­tecz­nie Rada bez entu­zja­zmu zgo­dzi­ła się „dalej badać” przy­pad­ki, kie­dy spra­wo­wa­nie sakra­men­tów było­by dopusz­czal­ne przez odpo­wied­nio wykształ­co­ne i przy­go­to­wa­ne oso­by świec­kie. W tym kon­tek­ście Rada prze­pro­si­ła byłe kobie­ty pastor­ki oraz dia­ko­ni­sy, któ­re Zjed­no­czo­ny Kościół Kana­dy zmu­szał do ustą­pie­nia z urzę­du duchow­ne­go w momen­cie, gdy wycho­dzi­ły za mąż — ta hanieb­na prak­ty­ka ta trwa­ła do koń­ca lat 50-tych XX wie­ku.

Spra­wy spra­wie­dli­wo­ści spo­łecz­nej były jak zawsze zresz­tą moc­no obec­ne na wokan­dzie Rady Gene­ral­nej. Zaape­lo­wa­ła ona do rzą­dy Kana­dy by jesz­cze aktyw­niej zaan­ga­żo­wał się w roz­bro­je­nie nukle­ar­ne na świe­cie oraz by co naj­mniej 0,7% kana­dyj­skie­go pro­duk­tu naro­do­we­go brut­to było prze­zna­czo­ne na pomoc kra­jom roz­wi­ja­ją­cym się oraz by wstrzy­mał eks­port ura­nu do kra­jów, któ­re pla­nu­ją użyć go potem w celach mili­tar­nych. Moc­nym akcen­tem było zaape­lo­wa­nie o bar­dziej huma­ni­tar­ne pra­wo imi­gra­cyj­ne i uchodź­cze, co obec­nie w Kana­dzie nie jest zbyt mod­ne ani popu­lar­ne.

Zjed­no­czo­ny Kościół Kana­dy uchwa­lił jed­no­myśl­nie raport na temat sto­sun­ków Żydow­sko — Chrze­ści­jań­skich, któ­ry to doku­ment obec­ny na Radzie Rabin Dow Mar­mur nazwał „milo­wym kro­kiem w dia­lo­gu chrze­ści­jań­sko — juda­istycz­nym.” Doku­ment ten stwier­dza, że „żad­na inna reli­gia nie jest tak bli­sko zwią­za­na z Chrze­ści­jań­stwem jak Juda­izm. Chrze­ści­jań­ski Bóg jest Bogiem Izra­ela. Jezus i apo­sto­ło­wie wywo­dzi­li się z Izra­ela.” Doku­ment przy­zna­jąc, że w chrze­ści­jań­stwo ma w swo­jej histo­rii anty­se­mi­tyzm, nazy­wa go wyraź­nie „grze­chem i obra­zą dla Ewan­ge­lii Jezu­sa Chry­stu­sa”. Rada Gene­ral­na zaape­lo­wa­ła też o poko­jo­we roz­wią­za­nie kon­flik­tu Izra­el­sko — Pale­styń­skie­go, z pra­wem zarów­no Pale­styń­czy­ków do samo­sta­no­wie­nia, jak i Izra­ela do poko­jo­wej egzy­sten­cji.

Jak wie­le osób przy­pusz­cza­ło Rada przy­gnia­ta­ją­cą więk­szo­ścią gło­sów zaape­lo­wa­ła do rzą­du Kana­dy by ten zale­ga­li­zo­wał mał­żeń­stwa jed­no­pł­cio­we, posu­wa­jąc się dalej niż Rada z 2000 roku, któ­ra wezwa­ła o lega­li­za­cję, ale tyl­ko „związ­ków jed­no­pł­cio­wych”. Nie wszyst­kim wszak­że uchwa­ła ta się podo­ba­ła i jeden z dele­ga­tów nazwał ją wprost „idio­tycz­ną”. Deba­ta na ten temat była wręcz wzo­ro­wo uprzej­ma i spo­koj­na, co było miłą odmia­ną po Radzie z 1988 roku, czy też ponie­któ­rych tego­rocz­nych syno­dów kościo­łów refor­mo­wa­nych w innych kra­jach. Odno­sząc się to tej sytu­acji naza­jutrz w swo­im kaza­niu i zwra­ca­jąc się do osób homo­sek­su­al­nych i ich rodzin w koście­le, Wie­leb­ny Short powie­dział: „Chcę wam powie­dzieć, że w swo­im ser­cu odczu­wam ból, iż sta­li­ście się przed­mio­tem deba­ty, niczym pyta­nie ‘Jaki bagaż zabie­rze­my ze sobą w dro­gę?’. Mam nadzie­ję, że wcze­śniej niż póź­niej sta­nie­my się, my wszy­scy dzie­ci Boże, bra­cia i sio­stry w Chry­stu­sie, nowi w Duchu i tak oto prze­obra­zi­my się wszy­scy bez wyjąt­ku, w zwy­kłych bra­ci i sio­stry, ojców i mat­ki, przy­ja­ciół i kole­gów i wszy­scy razem sta­nie­my się razem wresz­cie wol­ni.” Odno­sząc się do osób o bar­dziej kon­ser­wa­tyw­nych poglą­dach na spra­wy sek­su­al­no­ści powie­dział, że nie­słusz­nie nazy­wa się ich homo­fo­na­mi: „Do prze­zy­wa­nie. To jest nie­spra­wie­dli­we, nie­słusz­ne i nie­do­bre. Gło­ście otwar­cie swo­je poglą­dy. Bądź­cie dum­ni z tego kim jeste­ście. Bądź­cie czę­ścią tej wspól­no­ty i wspól­nie znaj­dzie­my naszą dro­gę.”

38 Rada Gene­ral­na zakoń­czy­ła się uro­czy­stym, rado­snym w wydźwię­ku nabo­żeń­stwem. Zjed­no­czo­ny Kościół Kana­dy wycho­dzi z niej wzmoc­nio­ny i skon­so­li­do­wa­ny. Nowy Mode­ra­tor jest oso­bą z wizją; sytu­acja finan­so­wa kościo­ła jest dobra; spa­dek wier­nych i para­fii wyha­mo­wał i kościół chce znów być kościo­łem roz­wi­ja­ją­cym się; zaan­ga­żo­wa­nie spo­łecz­ne i poko­jo­we kościo­ła, szcze­gól­nie widocz­ne pod­czas przy­go­to­wań do ostat­niej woj­ny z Ira­kiem, jest dostrze­ga­ne przez nowe poko­le­nie Kana­dyj­czy­ków, podob­nie, jak jego inklu­zyw­ność i woła­nie w imie­niu naj­słab­szych i odrzu­co­nych. Słusz­nie zatem wybra­no na mot­to Rady „ Jest Nadzie­ja!”

Zjed­no­czo­ny Kościół Kana­dy