Prawosławni biskupi w Niemczech niechętni świętowaniu reformacji

Jed­no­cze­śnie bisku­pi pra­wo­sław­ni wyra­zi­li prze­ko­na­nie, że podział Kościo­ła nie jest powo­dem do rado­ści, dla­te­go też bisku­pi zachę­ca­ją pra­wo­sław­nych i pro­te­stan­tów, aby w roku refor­ma­cyj­nym skon­cen­tro­wa­li się na tym, co wspól­ne w wie­rze oraz pra­gnie­niu Chry­stu­sa, aby wszy­scy byli jed­no.

Pra­wo­sław­ni bisku­pi repre­zen­tu­ją­cy 2 milio­ny pra­wo­sław­nych z róż­nych jurys­dyk­cji kano­nicz­nych, przy­po­mnie­li róż­ni­ce teo­lo­gicz­ne mię­dzy pra­wo­sła­wiem a ewan­ge­li­cy­zmem. Wska­za­li na wymia­nę kore­spon­den­cji w XVI w. mię­dzy eku­me­nicz­nym Patriar­chą Kon­stan­ty­no­po­la a refor­ma­to­ra­mi, w któ­rej stro­na pra­wo­sław­na zdy­stan­so­wa­ła się od refor­ma­cyj­nej nauki o uspra­wie­dli­wie­niu i innych zagad­nień klu­czo­wych dla refor­ma­cji: — Idź­cie swo­ją dro­gą. Nie pisz­cie nam wię­cej o dogma­tach, ale tyl­ko z powo­du przy­jaź­ni, jeśli tego pra­gnie­cie. Żegnaj­cie! — napi­sał do ewan­ge­li­ków patriar­cha Jere­miasz II.

Bisku­pi pra­wo­sław­ni w Niem­czech widzą w sło­wach XVI-wiecz­ne­go patriar­chy nie­moż­ność pogo­dze­nia refor­ma­cji i pra­wo­sła­wia, ale też życze­nie utrzy­my­wa­nia bra­ter­skich rela­cji i kon­tak­tów.

Pra­wo­sław­ni i rela­cje z inny­mi Kościo­ła­mi

Pra­wo­sła­wie postrze­ga­ło refor­ma­cję jako wewnętrz­ny pro­blem Kościo­ła Zachod­nie­go, któ­ry dla pra­wo­sław­nych odda­lił się od orto­dok­syj­nej wia­ry chrze­ści­jań­skiej poprzez samo­wol­ną zmia­nę posta­no­wień sobo­rów eku­me­nicz­nych.

Pra­wo­sław­ni, podob­nie jak rzym­scy kato­li­cy, wie­rzą, że tyl­ko oni zacho­wa­li peł­nię praw­dy chrze­ści­jań­skiej. O ile rzym­scy kato­li­cy nie negu­ją waż­no­ści sakra­men­tów w pra­wo­sła­wiu, o tyle w nie­któ­rych Kościo­łach pra­wo­sław­nych nie jest nawet uzna­wa­ny chrzest doko­na­ny przez inne­go duchow­ne­go niż pra­wo­sław­ny. Nie­mniej oby­dwa wyzna­nia pod­kre­śla­ją dok­try­nal­ną bli­skość w kwe­stii rela­cji mię­dzy Pismem a Tra­dy­cją oraz w rozu­mie­niu sakra­men­tów.

Przy­kła­dem pozy­tyw­nych rela­cji pra­wo­sław­no-lute­rań­skich jest nato­miast dia­log od lat pro­wa­dzo­ny mię­dzy Kościo­ła­mi ewan­ge­lic­ko-lute­rań­skim a pra­wo­sław­nym w Fin­lan­dii. Oby­dwa Kościo­ły posia­da­ją w Fin­lan­dii sta­tus Kościo­łów pań­stwo­wych i współ­pra­cu­ją ze sobą na róż­nych płasz­czy­znach. Fiń­skie bada­nia nad teo­lo­gią Lutra przez lata odnaj­dy­wa­ły inspi­ra­cję w pra­wo­sław­nej nauce o the­osis, prze­bó­stwie­niu, któ­rą roz­wi­nął św. Grze­gorz Pala­mas. Fiń­scy teo­lo­dzy lute­rań­scy wska­zu­ją na para­le­le w Lutro­wej kon­cep­cji „rado­snej zamia­ny” oraz innych ele­men­tach mistycz­nych teo­lo­gii Lutra, szcze­gól­nie w począt­ko­wym okre­sie twór­czo­ści Wit­ten­ber­skie­go Refor­ma­to­ra.

» Ekumenizm.pl: Pra­wo­sław­ni i lute­ra­nie o Koście­le i urzę­dzie

---

Gale­ria