Psalm 13 — Ufna modlitwa

Ów Izra­eli­ta wzy­wa Boga swo­je­go naro­du na pomoc. Wzy­wa on Boga-Stwo­rzy­cie­la nie­ba i zie­mi, gwiazd i słoń­ca; Boga-Obroń­cę Izra­ela, któ­ry wypro­wa­dził tysią­ce jego roda­ków z Egip­tu, a potem ich nakar­mił; Boga zaję­te­go dzie­ja­mi świa­ta. Ów ano­ni­mo­wy psal­mi­sta ośmie­la się, jako dro­bi­na świa­ta i pył, pukać do drzwi Kró­la z proś­ba, z bła­ga­niem, z nadzie­ją, że zosta­nie wysłu­cha­ny. Jakaż odwa­ga tegoż czło­wie­ka! Kim jest on i jego trwo­ga, że drę­czy nią Pana Świa­ta? Na pew­no w porów­na­niu z całym stwo­rze­niem, jest on ziarn­kiem pia­sku na pla­ży, w porów­na­niu z licz­ba próśb zano­szo­nych do Boga – jego woła­nie jest niczym kro­pla w oce­anie. A jed­nak z ufno­ścią woła do Pana o pomoc.

Ostat­nie sło­wa zosta­ły zapi­sa­ne w cza­sie przy­szłym, jak­by ów czło­wiek wie­dział, że Pan go wysłu­cha, że odpo­wie na jego bła­ga­nie. Jakaż god­na podzi­wu pew­ność, że litość i łaska Boga dostrze­gą wła­śnie jego woła­nie i przyj­dą mu z pomo­cą. Gra­ma­ty­ka tej czę­ści modli­twy ujaw­nia żywą teo­lo­gię, odsła­nia głę­bię ludz­kiej wia­ry i ufno­ści, dzie­cię­ce­go zawie­rze­nia i spon­ta­nicz­nej rado­ści. Tak, wiel­ki Bóg-Stwór­ca wysłu­chu­je modlitw malucz­kich. Tak, Pan Wszech­świa­ta ma czas na spo­tka­nie z owym bie­da­kiem, żyją­cym gdzieś w zaka­mar­ku świa­ta. Tak, Jah­we pochy­la się ku swo­je­mu dziec­ku.

Izra­eli­ta wypeł­nił swo­ja samot­ność, swo­je życie, swo­ja teraź­niej­szość i przy­szłość Bogiem. Został wysłu­cha­ny.