Ekumeniczne refleksje po Zjeździe Gnieźnieńskim

Eku­me­nicz­na Dro­ga Wol­no­ści zgro­ma­dzi­ła wie­lu – nie tyl­ko duchow­nych róż­nych wyznań, ale wie­lu mło­dych chrze­ści­jan, któ­rzy uczest­ni­czy­li we wspól­nej modli­twie. Porzą­dek litur­gicz­ny opra­co­wa­ła p. Danu­ta Basz­kow­ska z eku­me­nicz­ne­go Sto­wa­rzy­sze­nia Effa­tha i ks. prof. Sła­wo­mir Paw­łow­ski SAC (Insty­tut Eku­me­nicz­ny KUL), prze­wod­ni­czą­cy Komi­te­tu Eku­me­nicz­ne­go Zjaz­du Gnieź­nień­skie­go. O muzycz­ną opra­wę zadba­ła scho­la domi­ni­kań­ska z war­szaw­skie­go Słu­żew­ca.

Po „nabo­żeń­stwie w dro­dze” odby­ła się wspól­na modli­twa w kate­drze gnieź­nień­skiej pod prze­wod­nic­twem pry­ma­sa Pol­ski Woj­cie­cha Pola­ka.

Kaza­nie wygło­sił metro­po­li­ta łódz­ki abp Grze­gorz Ryś. Każ­dy z uczest­ni­ków modli­twy otrzy­mał od obec­nych bisku­pów i innych przed­sta­wi­cie­li Kościo­łów róż­nych wyznań spe­cjal­ne wyda­nie Biblii Eku­me­nicz­nej w twar­dej opra­wie opa­trzo­ne logiem XI Zjaz­du Gnieź­nień­skie­go.

Komen­tarz

Na Zjeź­dzie Gnieź­nień­skim byłem po raz pierw­szy i szcze­rze mówiąc byłem zasko­czo­ny eku­me­nicz­nym natę­że­niem wyda­rze­nia. Pod­czas inau­gu­ra­cji jako pierw­szy prze­ma­wiał pre­zes Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej (PRE) bp Jerzy Samiec, jed­no­cze­śnie zwierzch­nik Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go. Nie­co wcze­śniej odby­ła się modli­twa pro­wa­dzo­na przez kape­la­nów Zjaz­du – rzym­sko­ka­to­lic­kie­go, ewan­ge­lic­kie­go i pra­wo­sław­ne­go. Ponad­to cały pro­gram i część wyda­rzeń pod­czas Zjaz­du współ­przy­go­to­wy­wa­li przed­sta­wi­cie­le Kościo­łów mniej­szo­ścio­wych. Po czę­ści ofi­cjal­nej odby­ło się kur­tu­azyj­ne spo­tka­nie Pre­zy­den­ta RP Andrze­ja Dudy z repre­zen­tan­ta­mi Kościo­łów.

Więk­szych i mniej­szych akcen­tów eku­me­nicz­nych było wię­cej, ale ducho­wo naj­sil­niej­szym była Eku­me­nicz­na Dro­ga Wol­no­ści, któ­rą w cało­ści moż­na zoba­czyć na wkle­jo­nym powy­żej fil­mie.

Chrze­ści­ja­nie innych wyznań byli obec­ni i – co waż­ne – widocz­ni. Nie odby­ła się deba­ta eku­me­nicz­na, nie było roz­mo­wy na temat oży­wie­nia pol­skie­go eku­me­ni­zmu, ale też nie taki był chy­ba cel Zjaz­du, któ­re­go cha­rak­ter był moc­no ofi­cjal­ny i uro­czy­sty. Wyda­je się, że naj­bar­dziej widzial­ną – a prze­cież o potrze­bie widzial­nej jed­no­ści inten­syw­nie mówią teo­lo­dzy zawo­do­wo zaj­mu­ją­cy się eku­me­ni­zmem – była wła­śnie modli­twa uli­ca­mi Gnie­zna, któ­ra jed­nak pozo­sta­je odosob­nio­nym wyda­rze­niem w eku­me­nicz­nej codzien­no­ści. A ta toczy się od kon­fe­ren­cji do kon­fe­ren­cji, od zjaz­du do zjaz­du, od tygo­dnia modlitw do tygo­dnia modlitw, od posie­dze­nia do posie­dze­nia w zamknię­tym gro­nie (głow­nie samych męż­czyzn), i wciąż trud­no prze­tłu­ma­czyć ją na więk­sze zain­te­re­so­wa­nie wier­nych (świec­kich i duchow­nych) i jesz­cze głęb­szą współ­pra­cę. Być może ina­czej się nie da. Być może żyje­my w cza­sach eku­me­nicz­nej ostroż­no­ści – przy­naj­mniej w Pol­sce – a eku­me­nia, któ­rą zain­te­re­so­wa­ne będzie szer­sze gro­no poza uro­czy­sty­mi wyda­rze­nia­mi z udzia­łem kościel­nych i pań­stwo­wych vipów, są jesz­cze przed nami. Być może. Póki co, pozo­sta­je przyj­mo­wać to, co jest i liczyć na to, że być może eku­me­nicz­na ostroż­ność i even­to­wość zmie­ni się na eku­me­nicz­ną codzien­ność.

Dariusz Bruncz

---

Gale­ria